Niby dedykacja

D z i w n e c z a r n e o c z y

„Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu”

Ujrzałem w różowym blasku słońca kościotrupa

Białego jak klawisze fortepianu

Gdy podeszło się bliżej okazało się że to ludzka istota

Pięćdziesięcio-ośmio kilowa miernota

Miał puste czarne oczy wpatrzone ku północy

I tak mijają lata a on wypatruje czegoś na krańcu świata

Na co czeka?

Spytaj go

Nie zrozumiesz